Ինչու՞ ենք չեզոք, գոնե բացատրեք, ժողովուրդը հասկանա:
2014-ին, երբ էլի ռուս-ուկրաինական պատերազմ էր, անհանգստություն չունեինք, հանգիստ էինք մեզ համար՝ մեջքից խփող չկար:
ՈՒ՞մ ասեմ, ու՞մ հետ խոսեմ: Զուր է:
Բայց ասեմ մի բան՝ օդի մեջ կրակված փամփուշտի պես:
Ինչի՞ց է ատելությունը առաջանում և սիզախոտի պես իր լկտի ու անպարտելի արմատներով, իր անողորմ մագիլներով տիրում հայրենիքի ընդերքը, բռնում հայրենիքի սիրտն ու հոգին:
Նորից ու նորից՝ հազարերորդ անգամ տարբեր ու խորացված աղբյուրներից կարդում եմ Դավիթ Բեկի ու Մխիթար Սպարապետի պատմությունը, Սյունիքի ազատագրական պայքարը՝ ողջ ճշմարտությամբ, ոչ՝ սերոյական աղավաղված գունագեղը. ինչպես է ընկել Հալիձորի բերդը, ինչպես է սպանվել Մխիթարը:
Հայաստանը, իրոք, ոչ մեկին պետք չէ, միայն հայերիս է պետք։
Պարզվում է՝ որքան էլ ցավոտ, բայց օգտակար ռեպլիկը ոչ թե սթափեցրել է, այլ նորանոր հայհոյանքների հոխորտուն ալիք է բարձրացրել՝ «դեռ երեկ ծառերի վրա ցատկոտող» սլավոններին ուղղված։
Մինչ տարածվեց տեղեկատվություն այն մասին, որ 2025 թվականի հունվարի 1-ից Հայաստան-Իրան և Հայաստան-Թուրքիա պետական սահմանի պահպանությանը կմասնակցեն նաև ՀՀ Ազգային անվտանգության ծառայության Սահմանապահ զորքերը...